Black & White

Άρυθμα αυξομοιονόμενοι καρδιακοί σφυγμοί και ένα ελαφρύ συναίσθημα σκοτοδίνης.. Κάπως έτσι ένιωθα από το μεσημεράκι της Παρασκευής. Βλέπεις στις 7 είχα ραντεβού να κάνω το τατουάζ μου, ένα φιόγκο φτιαγμένο με πεντάγραμμο και κεντραρισμένο πάνω σε ένα κλειδί του σολ. Όταν είχα δει το σχέδιο τελειωμένο ήξερα πως ήταν το σχέδιο μου, μετά πάλι όταν σκέφτηκα το μέγεθως έπαθα κρίση πανικού και μείωσα τη κλίμακα του στο μισό.
'Οσο περνούσε η ώρα προς το απόγευμα τόσο περισσότερο δεν ήξερα αν θέλω πραγματικά να το κάνω. Αν με μπλόκαρε ο φόβος του πόνου ή της μονιμότητας. Στη ζωή μου τυχαίνει τα περισσότερα πράγματα να αλλάζουν γρήγορα, να εναλλάσσονται και έχω μάθει να ζω μέσα στις γρήγορες αλλαγές. Σχέδια, καταστάσεις και συναισθήματα έρχονται και φεύγουν με ιλλιγγιώδη ρυθμό. Λέω πως με ενοχλεί, κατά βάθος το έχω συνιθίσει. Ίσως υποσεινήδητα να έψαχνα ένα σταθερό σημείο με το τατουάζ μου, κάτι που θα μου θυμίζει πως δεν είμαι μόνο λόγια , πως είμαι ικανή να πραγματοποιήσω όλα αυτά που κατά καιρούς λέω, θέλω , ονειρεύομαι. Ίσως ακόμα ήταν και μια απάντηση για άτομα που δεν με είχαν ικανή, που δε πιστεύαν τόσο σε μένα και με ανάγκασαν να πιστέψω εγώ. Τον τελευταίο καιρό σχεδόν νιώθω πως έχω χάσει τον εαυτό μου, έχω αλλάξει τόσο τα θέλω μου για να ταιριάξουν με τα θέλω των ανθρώπων που αγαπάω, του ανθρώπου που είμαι ερωτευμένη που ήθελα κάπως να επιβεβαιώσω στον εαυτό μου πως είμαι ακόμα εγώ και πως δεν έχω ξεχάσει..
Η ζωή έχει την ένταση που της δίνεις τελικά..


Το μόνο που ήθελα ποτέ έιναι να με αγαπάνε οι άνθρωποι για αυτό που είμαι. Το μόνο που κατάφερα ως τώρα είναι να αλλάζω για να πλησιάσω αυτό που θέλουν χωρίς αυτό να μπορεί ποτέ να με κάνει χαρούμενη. Πρέπει να το αγαπήσω αυτό το τατουάζ, αρκεί μόνο να με αφήσουν...